منِ خشنود

بیکاری بالای نسل جوان ، طلاق فزاینده ، خیانتهای عاطفی ، کودکان کار تحریم و آلودگی هوا و ناامنی اقتصادی و سیاسی و زلزله های پیاپی و آتشسوزیهای مکرر و ... مسخره نیست درباره " من_خشنود" صحبت کنیم ؟ دقیقا مهمترین وقتی که باید درباره خشنودی و رضایت و معنای زندگی صحبت کنیم الان است. چگونه و با چه تنظیمات ذهنی ، توانگران در این همه بحران در جا نمیزنند و مولد تر میشوند و خانواده هایی بهتر میتوانند حفظ کنند؟ آیا توانگر احمق و است و خود را به نفهمی میزند ؟ یا از مرحله دردکشیدن عبور کرده است ؟ الان میبینم در شرایطی که خیلی ها از بازی کشیده اند بیرون و به ناامیدی افتاده اند ، بعضی فعالان اقتصادی خوش فکر ، در تکاپوی فروش بهتر هستند و سمینارها در این راستا تنظیم میشه : فروش در دوران رکود و .... ولی من یافته دیگری دارم و تجربه اش را هم دارم که باید الان تمرین کنیم چطور ارزش بیشتر برای زندگی ها باید ایجاد کنیم، این امری فراتر از فروش بیشتر است که در جامعه فعلی ایران حال خراب کن است و به بقیه مردم این حس را میدهد که میخواهند به شیوه های جدید جیبمان را خالی کنند !